خانههای بیمار

اگر دستم به رسم خط‌ این همه ناتوان و کج نبود، تک‌چهره‌ای از تو رسم می‌کردم. پرهیبی از تو در کنار شمشیری بلند، و قرابه‌ای از خون یا شراب، با برقی طلایی یا سبزآبی‌، شبیه نگاهت از جلو یا پشت‌سر در برابر نور. عزیزِ رفتنیِ من، که دیگر رفتنی نبودی و ماندن را ترجیح دادی و آسوده‌خاطرم. خانههای بیمار...

سال‌ها پیش در شماره‌ای از مجله‌ی فیلم خلاصه‌ی داستان فیلم "ماریای مرگبار" تام تیکور را خواندم: "زنی دیوانه که مدام برای خودش نامه پست می‌کند و با ذوق نامه‌هایی که خود برای خود ارسال کرده را می‌خواند." به نظرم چنین‌ کاری مضحک و دیوانه‌وار می‌نمود. غافل از این که سال‌ها بعد، بهترین راهکار منتقل کردن فایل پروژه‌ها و نوشته‌ها از موبایل به کامپیوتر را در ایمیل زدن به خودم یافتم. از یک آدرس به آدرس دیگر. خانههای بیمار...

شهیار قنبری ترانه‌ی درخشانی به نام "گلابدانِ قدیمی" دارد. چند وقت پیش متوجه شدم آن را در آلبوم برهنگی و بر پایه‌ی یک ملودی ناشنیده از واروژان فقید اجرا کرده. عجب که نشنیده بودم. حال و هوای قطعه برایم یادآور کارهای دهه‌ی شصت نیما/نعمت چهرازی(خواننده‌ی بختیاری ساکن سوئد، که با "دریا، اولین عشق مرا بردی" و "آدم برفی" می‌شناسیمش‌) انداخت. علت این تداعی، غیر از تنظیم الکترونیک استیو مک‌کرام(و شکل استفاده از سینتی‌سایزر در آثار دهه‌ی هشتاد نود میلادی) شیوه‌ی خانههای بیمار...

بین، که من از این پس دل در راه دیگر دارم به راه دیگر شوری دیگر در سر دارم ز صبح روشن باید اکنون دل بردارم که عهد خونین با صبحی‌ روشن‌تر دارم روز می‌گذرد و مدام به این تکه از تصنیف قدرنادیده‌ی "ستاره مُرد" فکر می‌کنم. شعر حیدر رقابی، موسیقی مجید وفادار و صدای حسن گل‌نراقی. ورِ زنده‌تر و واقعی‌تر تصنیف "مرا ببوس" که پذیرفتنِ سوگ و فراق را راهی در ادامه‌ی شبِ گسست می‌داند. ادامه دادن، چیز مهمی است که نباید از یاد بردش. خانههای بیمار...